Autonomie en Verbondenheid zijn polariteiten. Twee tegengestelde principes waartussen ieder mens een balans probeert te vinden. Als je goed zicht hebt op je eigen behoefte aan autonomie en verbondenheid, kun je je competenties daarop aanpassen. Dat geeft nieuwe mogelijkheden om te handelen. Als je goed weet te balanceren tussen autonomie en verbondenheid, geeft dat vaak een gevoel van vrijheid en ontspanning.

Over autonomie is veel geschreven. Ik waardeer de interpretatie van autonomie door Julie Hay, voortbouwend op Eric Berne. Zie https://ta-academie.nl/kennisbank/autonomie/. Autonomie en verbondenheid zijn daarin verweven. Mensen die autonoom handelen, zoeken en onderhouden de verbinding die past bij henzelf, de situatie of de taak die zij willen volbrengen.

Enige jaren geleden leerde ik Verbindende Communicatie kennen, ook wel Geweldloze Communicatie genoemd. De grondlegger van dit gedachtengoed is Marshall Rosenberg. De essentie van verbindende communicatie is bewust zijn van je oordelen en het taal geven aan waarnemingen (geen interpretaties!), gevoelens en behoeften bij jezelf en anderen. Behoeften zijn universeel en daardoor verbindend. Als je behoeften kunt herkennen en benoemen, ontstaat ook de mogelijkheid om een verzoek te doen, aan jezelf of de ander, om behoeften te vervullen. Het vergt volgens mij levenslang oefenen om ook in spannende situaties verbindend te communiceren. Ik beleef veel plezier aan het spelen met dit gedachtegoed.

Ik werk graag rondom de waarden autonomie en verbondenheid. Ze zijn voor mij persoonlijk belangrijk en het zijn vaak herkenbare thema’s voor zorgverleners in de publieke gezondheidszorg, de organisaties en de netwerken waarin zij werken.